ਮੇਰਾ ਮਜ਼ਹਬ

ਕਾਸ਼ ਮੇਰੀ ਪਛਾਣ ਮੇਰੇ ਇਖਲਾਕ, ਮੇਰੇ ਚੰਗੇ ਮਾੜੇ ਸਮੁੱਚੇ ਕਿਰਦਾਰ ਤੋਂ ਹੋਵੇ ਤੇ ਚੰਗਾ ਹੈ। ਨਾਂ ਤੇ, ਇੱਕ ਇੱਕ ਪਛਾਣ ਦਾ ਟੈਗ ਹੈ, ਜੋ ਲੋਕ ਜੋੜ ਲੈਂਦੇ ਹਨ। ਅਖੀਰ ਵਿੱਚ ਸਿੰਘ ਲੱਗਿਆ ਨਹੀ, ਅਸੀਂ ਅੰਦਾਜ਼ਾ ਲਾ ਬਹਿੰਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਇੱਕ ਸਿੱਖ ਹੋਣਾ ਹੈ! ਜੇ ਕਿਸੇ ਦਾ ਨਾਂ ਅੰਗ੍ਰੇਜ਼ੀ ਦਾ ਹੈ, ਜ਼ਰੂਰ ਹੀ ਉਹ ਮਸੀਹੀ ਹੋਵੇ ਗਾ। ਬੇਸ਼ਕ ਮਸੀਹੀਅਤ ਨੇ ਕਦੀ ਇਸ ਦੇ ਦਿਲ ਦਿਮਾਗ ਵਿੱਚ ਝਾਤ ਤਕ ਨਾ ਮਾਰੀ ਹੋਵੇ! ਜੇ ਕਿਸੇ ਦੇ ਹਿੰਦੂ ਘਰਾਣੇ ਜਾਂ ਸਥਾਨ ਵਿੱਚ ਪੈਦਾ ਹੋਣ ਨਾਲ ਨਾਲ ਹੀ ਇਸ ਦੇ ਮਜ਼ਹਬ ਜਾਂ ਧਰਮ ਦਾ ਟੈਗ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਮਸੀਹੀ, ਸਿੱਖ ਜਾਂ ਮੁਸਲਮਾਨ ਹੋਣਾ ਹੈ। ਮੇਰੇ ਮੰਤਕ ਦੀ ਦਲੀਲ ਆਖਦੀ ਹੈ। ਕਿ ਜੇ ਕੋਈ ਏਅਰ ਪੋਰਟ ਤੇ ਪੈਦਾ ਹੁੰਦਾ, ਕੀ ਉਹ ਹਵਾਈ ਜਹਾਜ਼ ਹੋਣਾ ਸੀ? ਜਾਂ ਕਿਸੇ ਅਸਤਬਲ ਵਿੱਚ ਜੰਮਦਾ ਬੱਚਾ ਘੋੜਾ ਜਾਂ ਘੋੜੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ?
ਇਹ ਮੇਰੀ ਅਪਣੀ ਸੋਚ ਹੈ ਕਿ ਸ਼ਬਦ ਧਰਮ ਦਾ ਅਰਥ ਹੀ ਜੀਵੰਤ ਰਹਿਣ ਦਾ ਤਰੀਕਾਰ ਜਾਂ ਅਸੂਲ ਹੈ। ਇਸ ਦਲੀਲ ਅੰਦਰ ਕਿਸੇ ਇੱਕ ਰੰਗ ਦੀ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਗਈ, ਪਰ ਆਲਮੀ ਅੰਤ੍ਰਰਾਸ਼ਟਰੀ ਜੀਵਨ ਸੋਚ ਦਾ ਬਿਆਨ ਹੈ। ਅਰੰਭ ਵਿੱਚ ਸ਼ਬਦ ਸੀ ਅਤੇ ਜੋ ਕੁਝ ਵੀ ਨਜ਼ਰ ਪੈਂਦਾ ਹੈ, ਸ਼ਬਦ ਤੋਂ ਹੋਂਦ ਵਿੱਚ ਆਇਆ, ਸ਼ਬਦੋਂ ਧਰਤੀ, ਸ਼ਬਦੋਂ ਆਕਾਸ਼। ਹੁਣ ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਵਿਆਖਿਆ ਇਹ ਵੀ ਆਖਦੀ ਹੈ ਇਸ ਦੇ ਰੂਪ ਸੂਖਮ ਵਿੱਚ ਇਹ ਪ੍ਰਭੂ, ਆਤਮਾ, ਪਰਮ ਆਤਮਾ(ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ) ਹੈ। ਸਥੂæਲ ਦਿੱਖ ਵਿੱਚ ਕਤੇਬਾਂ, ਧਰਮ ਗਰੰਥ, ਲਿਖਤੀ ਰੂਪ ਵਿੱਚਲੇ ਵਿੱਦ, ਫ਼ਲਸਸਫੇ ਅਤੇ ਸਾਰੇ ਦੇ ਸਾਰੇ ਗਿਆਨ ਦਾ ਨਾਂ ਹੈ।
ਮੈਂ ਪਾਣੀ ਹਾਂ ਜੀਵ ਜੰਤੂ ਦਾ ਆਰੰਭ। ਸਾਰੇ ਗੰਦ ਨੂੰ ਅਪਣੇ ਅੰਦਰ ਘੋਲ ਲੈਂਦਾ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਵਾਯੂ ਹਵਾ ਹਾਂ ਸਾਰੇ ਜੀਵ ਜੰਤੂ ਦੀ ਰੂਹ। ਮੈਂ ਸਮੇ ਅਤੇ ਆਕਾਸ਼(ਵਿੱਥ) ਦਾ ਅਗੰਮ, ਅਗੁੰਮ ਅਸਗਾਹ ਰੂਪ, ਅਨੂਪ ਹਾਂ! ਐਸ ਧਰਤੀ ਅਤੇ ਸੂਰਜ ਦੇ ਸਤ ਰੰਗਾਂ ਦਾ ਮਿਲਗੋਭਾ ਸਾਫ਼ ਸਫੇਦ ਜਿਸਮਾਨੀ ਸਰੂਪ। ਰੂਹ ਹਾਂ ਇੱਕ ਪਾਕ ਖੁਦਾਏ ਖ਼ਾਲਿਕ ਦੀ ਖ਼ਲਕ ਰੰਗਾਂ ਵਿੱਚ ਨਾ ਹੀ ਬੰਨ੍ਹਿਆ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਸੁਹਣਾ ਲੱਗੇ ਗਾ। ਇੰਨਸਾਨੀ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਵੇਖਿਆ ਜਾਵੇ ਤੇ ਸੁਹਣੀ ਸੋਚ ਹੈ। ਜੇ ਅਸੀਂ ਸਾਰੇ ਦੇ ਸਾਰੇ ਇੱਕ ਨੂੰਰ ਦੀ ਪੈਦਾਇਸ਼ ਹਾਂ, ਫਿਰ ਨੂੰਰ ਦੀ ਜ਼ਾਤ, ਧਰਮ ਅਤੇ ਨਸਲ ਕੀ ਹੋਈ। ਮਨੁੱਖੀ ਕਿਰਤ ਧਰਮ ਮੇਰਾ ਧਰਮ ਨਹੀਂ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਮੈਂ ਧਾਰਮਿਕ ਹਾਂ। ਖਾਲਿਕ, ਖ਼ਲਕ ਅਤੇ ਓਸ ਦੀ ਮਖ਼ਲੂਕ ਦਾ ਪਾਬੰਦ ਹਾਂ।
ਮੇਰੇ ਪਿਆਰੇ ਦੋਸਤ, ਕਦੀ ਵੀ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਸਾਂਚੇ ਵਿੱਚ ਢਲਿਆ ਨਾ ਵੇਖਿਆ ਜਾਵੇ। ਵੰਡੀਆਂ ਮੈਨੂੰ ਚੰਗੀਆਂ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦੀਆਂ! ਮੇਰੇ ਸਾਰੇ ਦੋਸਤ ਮੇਰੇ ਲਈ ਹੋਰ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ, ਸਿਵਾਏ ਸੁਹੱਪਣ ਦੇ। ਇਹ ਮੇਰਾ ਟੱਬਰ ਹੈ, ਮੇਰਾ ਸੰਸਾਰ ਆਮੀਨ!!